Ορισμός ΔΕΠ-Υ
Μία από τις πιο συχνότερες διαταραχές , που μπορεί να εκδηλώσει ένα παιδί , είναι η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής – υπερκινιτικότητα, η οποία διεκδικεί το ποσοστό 5-7% των παιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ πλειοψηφούν τα αγόρια . Υποστηρίζεται ότι, πρόκειται για μια νευροβιολογική διαταραχή , και οφείλεται σε πολλούς παράγοντες , όπως οι περιβαλλοντικοί , νευρολογικοί , συναισθηματικοί. Τα συμπτώματα είναι πιθανόν να εκδηλωθούν στην προσχολική και στην πρώτη σχολική ηλικία , συνήθως στην ηλικία πέντε ετών . Σύνηθες είναι , να μην παρατηρούνται στην εφηβεία ,αλλά δεν εξαφανίζονται εντελώς κάποια από αυτά όπως η αντικοινωνικότητα και η δυσκολία στην γνωσιακή διαδικασία εξακολουθούν να υφίστανται. Όλα αυτά, μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στην ψυχολογία του παιδιού , καθώς και στην φυσιολογική πορεία της ανάπτυξης του. Γι΄ αυτόν τον λόγο είναι σημαντικό , να ανακαλύπτεται και το παιδί να οδηγείται στον θεράποντα έγκαιρα. Είναι αρκετές οι περιπτώσεις , όπου χορηγείται και η φαρμακευτική αγωγή.
Η ψυχολογία του παιδιού με ΔΕΠ-Υ
Η ζωή ενός παιδιού με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής -υπερκινητικότητα δεν είναι η ίδια με των υπόλοιπων συνομηλίκων του, καθώς πολλά πράγματα τα σκέφτεται και τα εκφράζει διαφορετικά. Τόσο στο ψυχολογικό του τομέα όσο και στον πρακτικό το παιδί αντιμετωπίζει δυσκολίες. Είναι, λοιπόν, φυσικό η ποιότητα της καθημερινής του ζωής να είναι πιο περίπλοκη. Αρχικά, στο σχολείο καθώς του είναι δύσκολο να παίξει ήρεμα, να συμμετάσχει σε μία ομαδική δραστηριότητα, να ακούσει τον/την εκπαιδευτικό ,να ολοκληρώσει τις εργασίες και τις υποχρεώσεις του , έρχεται σε δύσκολη θέση, αλλά και όλα αυτά έχουν αντίκτυπο ,κακές διαπροσωπικές σχέσεις και χαμηλή απόδοση στους βαθμούς. Έτσι, το παιδί καθώς δεν μπορεί να αναπτύξει διαπροσωπικές σχέσεις ακόμα και με τα υπόλοιπα παιδιά , δεν κοινωνικοποιείται αρκετά και λόγω των άσχημων βαθμών λόγω της χαμηλής απόδοσης του νιώθει ότι αποτυγχάνει στο σχολικό περιβάλλον. Όλα αυτά φέρουν ως αποτέλεσμα την μειωμένη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση του παιδιού.
Εν συνεχεία, στο σπίτι καθώς δεν είναι απλό για το ίδιο να υπακούσει ούτε τους γονείς του , ούτε όμως και να αποκτήσει διαπροσωπικές σχέσεις, ώστε να προσκαλέσει συνομήλικους του για να παίξουν και να εκτονωθούν με αυτό τον τρόπο , βρίσκεται σε αντιπαράθεση -λόγω και τις επιθετικότητας , την οποία προκαλεί η ΔΕΠΥ- , είτε με τους γονείς , κηδεμόνες είτε με συγγενικά και φιλικά πρόσωπα. Απόρροια αυτού, το παιδί διαρκώς να συγκρούεται και να νιώθει στενάχωρα με αυτή την κατάσταση αλλά και ανίκανο να πράξει διαφορετικά. Επιπρόσθετα, το παιδί παρουσιάζοντας δυσκολίες τόσο στον ύπνο όσο και υπερκινιτηκότητας δεν βρίσκεται σε θέση να μπορεί να ξεκουραστεί και να αναπτυχθεί σωστά. Αυτό μπορεί να προκαλέσει και άλλα επιμέρους προβλήματα στην υγεία του και να φέρει ως αποτέλεσμα μία ακόμα πιο επιβαρυμένη καθημερινότητα σε αυτό. Εκτός των παραπάνω , αρκετά αγχωτική είναι και η ζωή εκτός της οικείας του , καθώς το παιδί όντας αφηρημένο δεν είναι σε θέση να θυμηθεί και να διατηρήσει την προσοχή του σε αυτό που θα ήθελε και βγήκε από την οικεία του για να κάνει και αποσπάται από άλλα πράγματα με κατάληξη να ξεχνάει και να μην πραγματοποιεί ποτέ τον σκοπό για τον οποίο ήθελε να πραγματοποιήσει , έχοντας ως αποτέλεσμα να μην τελεί σημαντικές πολλές φορές εκκρεμότητες για το ίδιο. Παραδείγματος χάρη , το παιδί αφού τελειώσει το σχολικό του ωράριο , θέλει να πάρει το σχολικό λεωφορείο να γυρίσει σπίτι του , στον δρόμο για να πάρει το λεωφορείο αφαιρείται συνεχώς από τα γύρω ερεθίσματα κι έτσι πολύ συχνά το χάνει. Το παράδειγμα αυτό ισχύει και με άλλους τομείς της προσωπικής και καθημερινής ζωής του παιδιού.
Από τα παραπάνω , γίνεται αντιληπτό ότι η ποιότητα ζωής του παιδιού επιβαρύνεται ιδιαίτερα και τα μόνα αποτελέσματα είναι η κακή ψυχολογία του. Τέλος , επιτακτική κρίνεται η ανάγκη για το παιδί να γίνει η έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση του αλλά και η αντιμετώπιση όσο είναι δυνατόν, από τους κατάλληλα εκπαιδευμένους ειδικούς του χώρου.
