Ένα θέμα που απασχολεί τους περισσότερους γονείς με παιδιά προσχολικής ηλικίας και όχι μόνο , είναι το άγχος αποχωρισμού. Ένα σύνηθες πλέον θέμα, που οι γονείς έχουν έντονη ανησυχία.
Πιο συγκεκριμένα γίνεται λόγος για το στάδιο , όπου το παιδί επιβάλλεται να αποχωρίζεται τον γονιό του για κάποιες ώρες στην μέρα είτε για να πάει στο σχολείο , είτε για κάποιον άλλον λόγο π.χ ο γονέας εργάζεται και πρέπει να μείνει με μία baby sitter. Tα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση του καλούμενου <<μονιμότητα του αντικειμένου>>, όταν δηλαδή κάποιος δεν είναι εκεί δίπλα του συνεχόμενα , ότι δεν θα ξαναγυρίσει έχει φύγει από την ζωή τους , σε συνδυασμό με το ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν ακόμα την αίσθηση του χρόνου , τα παιδιά αγχώνονται και ξεσπούν σε κλάματα ή άλλου είδους παρόμοιες συμπεριφορές ,για να μην τα <<εγκαταλείψει>> ο γονέας τους. Είναι αναγκαίο ,να κατανοήσουμε όλοι μας πως το κάθε ένα παιδί είναι ξεχωριστό με διαφορετικές αντιδράσεις. Έτσι , θα ήταν καλό να αναλύσουμε την κάθε συμπεριφορά.
Ας ξεκινήσουμε με τα πιο εκδηλωτικά παιδιά. Τα παιδιά στην προσχολική ηλικία είναι δυνατόν λόγω του όσα προ είπα ότι δεν έχουν αίσθηση του χρόνου και του καλούμενου <<μονιμότητα του αντικειμένου>> , είναι φυσιολογικό καθώς νιώθουν ότι εγκαταλείπονται από τους γονείς να αντιδρούν με κλάματα , να γραπώνονται από πάνω τους και άλλες τέτοιες αντιδράσεις. Αυτή η αίσθηση, κάνει την πρώτη της εμφάνιση σε παιδιά μεγαλύτερα του 14ου μήνα από την γέννηση τους. Έτσι , είναι σημαντικό να τονιστεί ότι όσο μικρότερο είναι το παιδάκι σας τόσο μικρότερος θα πρέπει να είναι ο χρόνος που είναι ορατός ο αποχωρισμός από εσάς. Το παιδί έτσι θα ξεκινήσει να συνηθίζει τον αποχωρισμό από εσάς για μικρό χρονικό διάστημα της ημέρας και έτσι θα αρχίζει να νιώθει περισσότερο ασφαλής και θα γνωρίζει ότι πρόκειται να επιστρέψετε σύντομα κοντά του . Αυτό , θα έχει ως αποτέλεσμα όσο περνάει ο καιρός να μπορείτε να λείπετε πιο μεγάλα χρονικά διαστήματα και το παιδί να είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί σύντομα κοντά σας. Το παιδί , λοιπόν , το οποίο έχει δημιουργήσει δυνατούς δεσμούς με τον γονέα του θα είναι σε θέση να μπορεί να διαχειριστεί το άγχος του αποχωρισμού καλύτερα και λιγότερο οδυνηρά .
Όμως , ας μην ξεχνάμε ότι το κάθε παιδί είναι μοναδικό και ξεχωριστό , έτσι υπάρχουν και τα παιδάκια τα οποία δυσκολεύονται ή ακόμα και δεν εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους. Υπάρχει λοιπόν και η περίπτωση ένα παιδί να μην εκδηλώνει καμία αντίδραση με την αποχώριση του γονέα ή και την επανασύνδεση μαζί του . Αυτό , δεν σημαίνει πως όλα είναι καλά και το παιδί είναι εντάξει με τον αποχωρισμό του από τον γονέα χωρίς κανένα άγχος αλλά δεν μπορεί ή δεν θέλει για κάποιο λόγο να εκδηλώσει τα συναισθήματα του. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις σε παιδιά που όντως μπορούν να αποχωριστούν τον γονέα. Όπως και να έχει το παιδί εισέρχεται σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση γι΄ αυτό του αποχωρισμού από τον γονέα και το άγχος είναι φυσιολογική αντίδραση . Θα πρέπει , να παρακολουθούμε τις αντιδράσεις των παιδιών μας είτε αντιδρούν , είτε όχι και σε κάθε περίπτωση να προσπαθούμε με τον σταδιακό αποχωρισμό όπως είπαμε παραπάνω να δημιουργούμε ένα κλίμα ασφάλειας στο παιδάκι μας ακόμα και όταν δεν είμαστε παρόντες αφού σύντομα θα γνωρίζει ότι θα είμαστε και πάλι κοντά του.