Τι είναι λοιπόν το σύνδρομο του Επιζώντα, που αντιμετωπίζουν πολλές φορές οι άνθρωποι καθώς συμβαίνουν ξαφνικά πράγματα στην ζωή μας;
Όταν μιλάμε για σύνδρομο του Επιζώντα, εννοούμε την κατάσταση που ένας άνθρωπος βρίσκεται, αφού πιστεύει πως ο ίδιος έκανε κάτι κακό. Αυτό συμβαίνει συνήθως έπειτα απο μια τραυματική εμπειρία και το άτομο νιώθει συχνά το αίσθημα της ενοχής καθώς πιστεύει ότι ο ίδιος επιβίωσε ενώ οι υπόλοιποι όχι. Ίσως να μην κατάφεραν να βοηθήσουν όσο έπρεπε ή να μην είχαν καθόλου την δυνατότητα να το κάνουν. Το συγκεκριμένο σύνδρομο έχει κάνει την εμφάνισή του την δεκαετία του 60′ και πλέον εντάσσεται στην Αγχώδη Μετατραυματική Διαταραχή.
Πιο συγκεκριμένα, τα συμπτώματα του συνδρόμου είναι:
- Άγχος
- Ενοχές
- Φόβο
- συναισθηματική αστάθεια
- σύγχυση
- προβλήματα ύπνου (εφιάλτες κ.λ.π)
Συνήθως το σύνδρομο του Επιζώντα το βιώνουν άτομα που έχουν επιβιώσει απο ατύχημα, απο τρομοκρατική επίθεση ή απο δολοφονικές επιθέσεις. Το ίδιο σύνδρομο μπορεί ακόμη να εντοπιστεί και σε συγγενικά πρόσωπα εκείνων που προκάλεσαν κάτι κακό αλλά και σε γιατρούς, οι οποίοι δεν κατάφεραν να σώσουν κάποιο ενώ είχαν την δυνατότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έκαναν προσπάθεια.
Την ύπαρξη του συγκεκριμένου συνδρόμου πολλές φορές την καθορίζει η ύπαρξη ιστορικού ασταθούς ψυχικής υγείας. Ειδικότερα, εάν ένα άτομο έχει επιβαρυμένο ιστορικό ή παλιότερες τραυματικές εμπειρίες, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να εμφανίσει συμπτώματα του συνδρόμου αυτού. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ένα άτομο χωρίς προηγούμενες εμπειρίες ή βαρύ ιστορικό δεν μπορεί να παρουσιάσει το σύνδρομο αυτό.
Υπάρχει θεραπεία; Αν ναι, ποια είναι αυτή;
Ένα άτομο που βιώνει το σύνδρομο του Επιζώντα μπορεί είτε κατά μόνας είτε με την βοήθεια και την καθοδήγηση ενός ειδικού να το αντιμετωπίσει. Ένας ειδικός ψυχικής υγείας είναι θεωρητικά ο κατάλληλος γι’ αυτό. Ο ίδιος μέσω ψυχοθεραπείας, φαρμακευτικής αγωγής ή ακόμη και συνδυασμό σε ειδικές περιπτώσεις, θα βελτιώσει την κατάσταση. Ως πρώτο στάδιο, σημαντικό ρόλο στην θεραπεία παίζει η αποδοχή της κατάστασης απο τον ασθενή. Αναγνωρίζοντας το τραύμα, ο ασθενής νιώθει πιο ικανός και δεν απομονώνεται.
Κλείνοντας, ιδιαίτερη σημασία στην θεραπεία έχει η αυτοφροντίδα και η ουσιαστική επικοινωνία με τα κοντινά πρόσωπα του ασθενούς. Στην αυτοφροντίδα κατατάσσεται η προσωπική ενασχόληση, η περιποίηση, η μουσική, ό,τι έχει να κάνει με την επιμέλεια του εαυτού του. Αυτό θα μειώσει την ένταση και θα φέρει θετικά συναισθήματα στον ασθενή ενώ το δεύτερο θα βοηθήσει τον ασθενή να αντιληφθεί πως δεν βρίσκεται μόνος του και πως έχει άτομα, στα οποία μπορεί να εκμυστηρευτεί πράγματα και να στηριχτεί ελεύθερα.