Μίλα ακόμη και αν νομίζεις πως κανείς δεν θα σε ακούσει. Μίλα ακόμη και αν οι λέξεις σου δεν ακουστούν δυνατά. Μίλα για εκείνα που νιώθεις, για εκείνα που θες. Μίλα, γίνε η φωνή όσων φοβούνται.
Όσο τα χρόνια περνούν, οι καιροί αλλάζουν και όσο αλλάζουν, βλέπουμε όχι μόνο την εξέλιξη αλλά και την κατάντια μιας κοινωνίας, που όλο και χειροτερεύει. Μπορεί η εξέλιξη να έφερε την απανθρωπιά; ή μήπως υπήρχε πάντα και ήταν καλά κρυμμένη; Πλέον, αποτελεί ένα ερώτημα που σχεδόν όλοι αναρωτιούνται, ακούγοντας κάθε μέρα δυσάρεστα και απάνθρωπα γεγονότα.
Γεγονότα που δεν θες να ζήσεις αλλά ακούς για τον διπλανό σου και αφού τα ακούς λες “Κρίμα” αλλά μέσα σου σκέφτεσαι ” μην μου τύχει κάτι τέτοιο” ή γεγονότα που δυστυχώς έτυχαν σε σένα και αναρωτιέσαι “Γιατί σε μένα;”. Όλα εκείνα που συμβαίνουν χωρίς ντροπή, χωρίς λύπη, χωρίς ενοχές. Εκείνα, που μπορεί να σου προκαλέσουν ανεπανόρθωτη βλάβη στο εγώ σου και όχι μόνο.
Ο φόβος στο να μιλήσεις για κάτι που συμβαίνει σε σένα και στους γύρω σου πολλές φορές σε κάνει συνένοχο, χωρίς την θέλησή σου. Τίποτα απ’ ότι μπορεί να συμβαίνει δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να γνωρίζεις κάτι και να μην μιλάς, να συγκαλύπτεις κατά κάποιο τρόπο κάτι οδυνηρό.
Βάλε τον εαυτό σου στην θέση των άλλων. Πως νιώθουν. Τώρα αναρωτήσου πως θα ένιωθες εσύ. Σκέψου ξανά λοιπόν πριν σιωπήσεις τόσο για ό,τι συνέβη σε σένα όσο και στους άλλους. Μια σου λέξη μπορεί να χτίσει τα πάντα, μια σιωπή σου να γκρεμίσει πολλά.
“Μην κάνεις την ησυχία σου, δικαίωμα για φασαρία”