Στην γειτονιά με τους εφιάλτες
Σήμερα θα κάνουμε ένα μικρό review στην νέα ταινία του del Toro που ακούει στο όνομα nightmare alley, με πρωταγωνιστή τον Μπράντλεϊ Κούπερ την Μάρα Ρούνεϊ και την Κέιτ Μπλάνσετ, ενώ μέσα στην ταινία θα δούμε και τον Γουίλιαμ Νταφόε σε κομβικό ρόλο στην εξέλιξη της ταινίας. Εντός του κειμένου δεν θα δούμε σημαντικές λεπτομέρειες για την εξέλιξη της ταινίας, όποτε μπορεί να το διαβάσετε άφοβα.
Λοιπόν βρισκόμαστε σε ένα επαρχιακό τσίρκο στην Αμερική του 1941, εκεί θα βρούμε έναν φιλόδοξο τύπο τον Σταν, που εργάζεται στο τσίρκο και θέλει όσο τίποτα άλλο να μάθει όλα τα <<μαγικά κόλπα>> από έναν πιο έμπειρο και μεθύσω βέβαια μάγο. Ο Σταν εκτός από μάγος που θέλει να γίνει φαίνεται ότι είχε πολλά θέματα με τον πατέρα του κάτι που βλέπουμε πολλές φορές μες την ταινία, ενώ παράλληλα αγαπάει την Μόλλυ, μια κοπέλα που εργάζεται επίσης στο τσίρκο, μες το τσίρκο υπάρχουν πολλά θεάματα αλλά ένα από αυτά είναι που ξεχωρίζει, αυτό που παρουσιάζει ο αρχηγός της ομάδας ο κλεμ που τον υποδύεται ο Γουίλιαμ Νταφόε, αυτό το θέαμα λέγεται το θηρίο.
Ο Σταν και η Μόλλυ τελικά αποφασίζουν να φύγουν από το τσίρκο και θα πάνε στην νέα Υόρκη για να κυνηγήσουν το όνειρο τους , εκεί όμως τα πράγματα σιγά σιγά δείχνουν ότι ξεφεύγουν από τον έλεγχο του Σταν που ενώ στην αρχή έχει κερδίσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό πολλών ανθρώπων, όμως κάποιοι εντέλει αποδείχτηκαν Πιο πονηροί από τον ίδιο, και βλέπουμε την εξέλιξη ενός ανθρώπου που εμφανώς πάσχει από μεγαλομανία, πως δηλαδή από την άνοδο φτάνει στην πτώση ενώ φαίνεται ότι το τέλος του είναι αναπόφευκτο.
Από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας για μένα είναι ο διάλογος του Σταν με τον μέσα σε ένα εστιατόριο, που τους υποδύονται ο Μπράντλεϊ Κούπερ και ο Γουίλιαμ Νταφόε και εδώ μας λέει ο κλεμ πως πείθει ανθρώπους να παίξουν το ρόλο του <<θηρίου>> και είναι πραγματικά καθηλωτικός , ενώ προς το τέλος της ταινίας ο Σταν λέει σε ένα σημείο ότι μπορείς να αγοράσεις πολλά στην ζωή μετά χρήματα αλλά όχι την συγχώρεση.
Για μένα πέρασαν πολύ όμορφα και οι δύο ώρες και τριάντα λεπτά που διαρκεί η ταινία ενώ η εισαγωγή της είναι εξαιρετική, η σκηνοθεσία του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο μου αρέσει πολύ ενώ μας χάρισε πολύ όμορφο πλάνα, με τρομερά κουστούμια και φωτογραφία πού πρέπει να το πω αυτό, δεν ξέρω αν θα πάρει κάποιο Όσκαρ η ταινία αλλά την συνιστώ ανεπιφύλακτα.
