Καθημερινά ένας άνθρωπος κάνει άπειρες σκέψεις, οι οποίες πολλές φορές δεν είναι ανάγκη να έχουν συνοχή μεταξύ τους. Ακόμη και τα πιο ασήμαντα ζητήματα περνάνε από το μυαλό του καθένα. Με λίγα λόγια, η σκέψη μας αποτελεί μια εσωτερική φωνή προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Η συγκεκριμένη φωνή βρίσκεται εκεί πρωί- βράδυ και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά μας και τα συναισθήματά μας απέναντι σε όσα συμβαίνουν.
Πολλές φορές είμαστε οι ίδιες μας οι σκέψεις. Ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται, αξιολογεί και κρίνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και θεωρείται δεδομένη. Αποτελούν λογικούς ή παράλογους συνειρμούς, οι οποίοι υποκινούνται λόγω συναισθημάτων, βιωμάτων και γεγονότων με υποκειμενική ισχύ. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί με διαφορετικό τρόπο ένα συγκεκριμένο θέμα.
Οι αρνητικές σκέψεις που κάνουμε για τις σκέψεις μας. Το ότι δεν εξερευνούμε σχεδόν ποτέ αυτές τις δευτερογενείς σκέψεις μπορεί να μας κρατήσει πίσω σε σχέση με την αυτοβελτίωσή μας. Μπορεί, επίσης, να συμβάλλει σε ένα ντόμινο επικριτικού εσωτερικού μονόλογου, μακροχρόνιου στρες και εν τέλει κατάθλιψης.
Πώς συμβαίνει αυτό; Η ψυχολόγος και συγγραφέας Andrea Bonior δίνει μερικά παραδείγματα βασισμένα στην κλινική της εμπειρία. Σκεφτόμαστε:
- Τι μου συμβαίνει και σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο;
- Πρέπει να το βγάλω αυτό από το μυαλό μου πάση θυσία!
- Αυτές οι εμμονές δεν θα φύγουν ποτέ!
- Δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτή την εμμονική μου σκέψη. Νιώθω αδύναμος απέναντί της!
Ο κοινός τόπος όλων των παραπάνω είναι ότι συμπεριλαμβάνουν ένα στρώμα επιπλέον αναστάτωσης στις αρχικές. Δύο είναι τα μηνύματα που στέλνουν: Πρώτον, ότι οι πρωτογενείς σκέψεις μας είναι πιο ισχυρές από εμάς. Δεύτερον, ότι είμαστε προβληματικοί εφόσον σκεφτόμαστε έτσι. Και στις δύο περιπτώσεις απομακρύνουν τον εαυτό μας από το αίσθημα της αυτονομίας. Ανοίγει έτσι ο δρόμος στο παρατεταμένο στρες και την αμφισβήτηση του εαυτού.
