Η ψυχοθεραπεία μού έμαθε να μη φοβάμαι τις «δύσκολες μέρες» , τις μέρες με λύπη , με αμφιβολία , με ανασφάλεια. Μου έμαθε να περιμένω αυτές τις μέρες και να τις θεωρώ φυσιολογικές. Μου έμαθε ότι εκείνες ακριβώς τις μέρες, ο εαυτός μου χρειάζεται περισσότερη υποστήριξη και κατανόηση , αγκαλιά και όχι επίκριση.
Η ψυχοθεραπεία μου έμαθε να μη φοβάμαι την αλλαγή αλλά να την κάνω κτήμα μου , και το κυριότερο : να την φέρνω εγώ στη ζωή μου , να τη δημιουργώ. Από το χόμπι που σκεφτόσουν καιρό να αρχίσεις και το ποθείς , από το τηλεφώνημα σε ένα αγαπημένο πρόσωπο με το οποίο έχεις χαθεί, μέχρι το να αρχίζεις να θέτεις όρια στις σχέσεις με τους άλλους , να γίνεσαι δυσάρεστος σε καταστάσεις που νιώθεις ότι σε εκμεταλλεύονται , αυτές είναι αλλαγές μικρές και μεγάλες. Η αλλαγή χρειάζεται υπομονή γιατί χτίζεται σταδιακά . Είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να αποχωριστεί το οικείο, ακόμη και αν αυτό είναι τραυματικό , γιατί είναι γνώριμο. Γι’ αυτό τείνουμε να επαναλαμβάνουμε και να διαιωνίζουμε τα μοντέλα , τους ρόλους , τις ταμπέλες που φέρουμε από νωρίς στη ζωή, από τις οικογένειές μας.
Η ψυχοθεραπεία μού έμαθε να αγκαλιάζω τα συναισθήματα μου και να τα αποδέχομαι . Όλα έχουν κάτι να πουν για το βίωμα μας , το πλαίσιο που βρισκόμαστε: η θλίψη σημαίνει απώλεια , η χαρά επίτευξη , ο φόβος απειλή , ο θυμός παραβίαση. Όμως το διακύβευμα βρίσκεται στο να μην αφήνεσαι στο αρνητικό σου συναίσθημα , να μη σε καταβάλλει , αλλά ενεργητικά να το τροποποιείς.
Η ψυχοθεραπεία μού έμαθε πως ο άνθρωπος είναι προϊόν του παρελθόντος του και με βοήθησε να διερευνήσω πως το παρελθόν «εισβάλλει» στο παρόν και το χρωματίζει. Με βοήθησε όμως να μετατρέψω αυτή την « εισβολή» σε θετική νοηματοδότηση , σε επούλωση , σε μαθήματα, να είναι εμφάνιση του παρελθόντος αναγνωρίσιμη και διαχειρίσιμη.
Η ψυχοθεραπεία δεν είναι δεκανίκι και ο θεραπευτής δεν είναι σωτήρας. Το άτομο που αποφασίζει να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία θα έρθει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα της ευθύνης για την προσωπική αλλαγή και εξέλιξη.
Συντάκτρια: Μαίρη Γεωργοπούλου