Στο 41,7%, η κακοποίηση συμβαίνει στα χέρια κάποιου που το παιδί γνωρίζει και εμπιστεύεται ενώ το 38,2% έχει συγγενική σχέση με τον θύτη.
Ο “παιδοβιασμός” είναι ένα επίκαιρο θέμα, που τις τελευταίες ημέρες φαίνεται να απασχολεί πολύ την κοινωνία και φυσικά δικαιολογημένα. Μπορεί να είναι ένα “αφανές” έγκλημα, οι επιπτώσεις του όμως είναι εμφανείς. Η κοινωνία όμως, θα έπρεπε να είχε ευαισθητοποιηθεί προτού τα περιστατικά παιδοβιασμού φτάσουν με έναν αποτρόπαιο και σοκαριστικό τρόπο στα δελτία ειδήσεων. Αυτό, σαφώς, ισχύει για οποιαδήποτε μορφή βίας και σεξουαλικής κακοποίησης.
Το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης της 12χονης στον Κολωνό από τον εργοδότη της μητέρας της, ο οποίος εξέδιδε την κοπέλα υπό την απειλή όπλου έχει προκαλέσει φρίκη σε όσους το ακούνε και σίγουρα στην οικογένεια και στην ίδια, οι οποίοι το βιώνουν. Όποιος ακούει την φρικαλεότητα αυτής της είδησης έχει την ίδια απορία: “Που πηγαίνει αυτή η κοινωνία και που πρόκειται να φτάσει;” Η απάντηση είναι: Κανείς δεν ξέρει. Κάθε χρόνο, εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης. Μιλάμε για ένα ειδεχθές έγκλημα, αφού τα θύματα δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Σύμφωνα με την Unicef: “Η σεξουαλική βία εμφανίζεται παντού. Σε κάθε χώρα και σε όλα τα τμήματα της κοινωνίας. Ένα παιδί μπορεί να υποστεί σεξουαλική κακοποίηση ή εκμετάλλευση στο σπίτι, στο σχολείο ή στην κοινότητά του. Η ευρεία χρήση ψηφιακών τεχνολογιών μπορεί επίσης να θέσει τα παιδιά σε κίνδυνο”.
Ψυχική Υγεία του θύματος
Το θύμα βρίσκεται σε μια κατάσταση σοκ, αφού στην ηλικία που βρίσκεται δεν έχει δυνάμεις να αντιδράσει, ώστε να αποφευχθεί όλο αυτό. Έχουμε να κάνουμε, τις περισσότερες φορές, με εγκλήματα εξουσίας, όπου κάποιος μεγαλύτερος απειλεί, καθοδηγούμενος από διαφόρων ειδών κίνητρα.
Το θύμα ίσως να μην μιλήσει λόγω φόβου για κάτι χειρότερο. Νιώθει απροστάτευτο και αποδυναμωμένο, κλείνεται στον εαυτό του, εκδηλώνει ευερέθιστες συμπεριφορές και δεν αναφέρει πουθενά και τίποτα σε κανέναν για το δράμα που περνάει. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπου τα θύματα δεν μιλούν, επειδή φοβούνται ότι δεν θα γίνουν πιστευτά και θα γίνουν αντικείμενα χλευασμού. Και εδώ έχει και μερική ευθύνη η κοινωνία. Αντί τέτοιες πράξεις να καταδικάζονται και η κοινωνία να επιχειρεί με κάθε τρόπο να συμβάλει στην “αντιμετώπιση” αυτής της τραγικής παραφιλικής πράξης, δεν είναι λίγες οι φορές που σχόλια όπως “τα ήθελε και τα έπαθε”, “οι γονείς της που ήταν” κλπ κάνουν την εμφάνισή τους και διαλύεται ό,τι μέχρι τώρα πάει να χτιστεί.
Ακούγοντας αυτά του είδους τα σχόλια, πως το θύμα να νιώσει ότι μπορεί να το υπερασπιστεί κάποιος; Πως να νιώσει ότι εάν αποκαλύψει το δράμα που βιώνει θα βρει συμμάχους και θα επουλωθεί η πληγή του; Πως θα προληφθούν άλλα τέτοια ειδεχθή εγκλήματα; Άρα για ποια ψυχική υγεία μπορούμε να μιλάμε;
Η κοινωνία πρέπει να καταγγέλλει οποιαδήποτε παρόμοια πράξη γίνει αντιληπτή. Πρέπει όλοι ενωμένοι να αποδείξουμε στα θύματα τέτοιων περιστατικών, ότι είμαστε δίπλα τους και ότι οι θύτες θα πληρώσουν με κάθε κόστος το ψυχικό τραύμα που προκάλεσαν στο θύμα. Αν αυτό γίνει, ίσως πετύχουμε τελικά σαν κοινωνία. Γι’ αυτό κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα βιάζουν.
