Αν και η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι αρκετά περίπλοκη, δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι αναμενόμενη. Δύσκολα θα μπορέσει κανείς να βιώσει αυτό το τραύμα παρ’ όλο που ακούμε, υποθέτουμε ή φανταζόμαστε πως μπορεί να νιώθει ένα θύμα βάσει των τελευταίων γεγονότων που ακούμε στα δελτία ειδήσεων. Ένα περιστατικό, λοιπόν, παιδικής κακοποίησης δεν μπορεί να έχει καθορισμένη πορεία.
Η κοινωνία δηλώνει συνταραγμένη με τα γεγονότα που έρχονται στην επιφάνεια τις τελευταίες ημέρες. Οι ειδικοί βέβαια, μας πληροφορούν ότι η συχνότητα τέτοιων περιστατικών έχει αυξηθεί δραματικά καθώς και ότι το τελευταίο αυτό συμβάν είναι αφορμή να εμβαθύνουμε σε αυτό το πολύπλευρο θέμα, πιάνοντας την κάθε του πλευρά χωριστά.
Όταν λοιπόν, θεατές της υπόθεσης αυτής, είναι σίγουρο ότι μας γεννήθηκαν τα ακόλουθα ερωτήματα: Πως άραγε να νιώθει το κορίτσι; Τι συναισθήματα να βίωνε την στιγμή εκείνη και τι συναισθήματα βιώνει τώρα; Τι τραύμα προκλήθηκε στην καρδία του; Θα επουλωθεί ποτέ άραγε; Οι απαντήσεις που δίνονται κάθε μέρα σε δελτία ειδήσεων, σε ραδιοφωνικά προγράμματα είναι μάλλον αποθαρρυντικές και σίγουρα δεν μπορούν με σιγουριά να ληφθούν ως σαφείς απαντήσεις.
Όσον αφορά τώρα την επούλωση του τραύματος, σημαντικό ρόλο στην έκβαση της διαδικασίας της επούλωσης παίζει το ψυχικό επίπεδο του ίδιου του παιδιού και η υποστήριξη που υπάρχει από το περιβάλλον του. Εμείς απλώς ως θεατές είναι λάθος να χαρακτηρίζουμε την υπόθεση ως χαμένη, άρα και το παιδί ως μια “χαμένη ιστορία” παρά την ένταση των γεγονότων.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ένα τραύμα διαφορετικά και αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες είτε αυτοί είναι προσωπικοί είτε κοινωνικοί και σε άλλες περιπτώσεις περιβαλλοντικοί. Ίσως το παιδί με την κατάλληλη φροντίδα και υποστήριξη να είναι πιο εύκολα σε θέση να επουλώσει την πληγή του, τι γίνεται όμως αν δεν καταφέρει να το αναλάβει ψυχικά; Τότε σίγουρα, το τραύμα είναι αρκετά βαθύ και το θύμα έχει προς το παρόν παραδοθεί. Ωστόσο, δεν είναι όλες οι καταστάσεις όμοιες. Έχουμε δει βαριά ψυχικά τραυματισμένους, να αναρρώνουν ψυχικά και να λειτουργούν τελικά κανονικά σε όλους ή τουλάχιστον στους περισσότερους τομείς. Είναι καλό, η κάθε περίπτωση να χαρακτηρίζεται ως “μοναδική” και να μην συγκρίνεται ακόμη και αν τύχει να εντοπιστούν κοινά σημεία.
Συνεπώς, το τραύμα μιας τέτοιας κακοποιητικής συμπεριφοράς είναι δυνατόν να επουλωθεί, εφόσον δοθεί ο απαραίτητος χρόνος, είναι το ίδιο το παιδί σε θέση να ανακτήσει τις δυνάμεις του και αφού υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον, που προσφέρει υποστήριξη, φροντίδα, σαφώς προστασία- ίσως ένα τέτοιο παιδί στην φάση αυτή να νιώθει ανυπεράσπιστο- και τέλος να ληφθεί ως μια ξεχωριστή περίπτωση.