“Πες μου που φτάνεις γι’ αυτά που αγαπάς” μας είπε ο ράπερ ΛΕΞ, που αποτελεί το νέο φαινόμενο της ελληνικής σκηνής, ξεσηκώνοντας το Εθνικό Καυταντζόγλειο Στάδιο την περασμένη Παρασκευή (21/10), με 30.000 θαυμαστές να βρίσκονται εκεί και να περιμένουν να ακούσουν το πλέον αγαπημένο τους πρότυπο. Κάποιοι θα σου πούνε ότι αγαπούσανε ανέκαθεν το συγκεκριμένο είδος μουσικής ενώ άλλοι πως απλά ταυτίζονται με τους αληθινούς στίχους. Το μόνο σίγουρο όμως, είναι πως το “φαινόμενο ΛΕΞ” αντηχεί παντού, βαστώντας γερά.
Τα τραγούδια του αφορούν κατά κύριο λόγο τα κυρίαρχα προβλήματα ενός μέσου αστού και κατ’ επέκταση τα προβλήματα μιας σύγχρονης κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένου την ανεργία, την οικονομική κρίση, την βία. Είναι προβλήματα, τα οποία μπορεί να συναντήσει κανείς, εάν ρίξει μια ματιά σε αρκετά ελληνικά σπίτια.
Οι στίχοι του είναι σίγουρο ότι θα σε εκφράσουν, ακόμη και αν το συγκεκριμένο είδος μουσικής δεν σε εκφράζει. Ακούγοντας τα τραγούδια του, ζεις αυτό που τραγουδά, αντιλαμβάνεσαι τα βιώματα ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας, ενός αγνώστου του διπλανού τραπεζιού στην καφετέρια ακόμη και του φίλου σου, μπαίνεις μέσα στο πρόβλημα και δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθεις τι περνάει, τον συμπονείς. Ενσυναίσθηση λέγεται. Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τους στίχους του μοναδικούς.
Περίεργο για πολλούς είναι το γεγονός ότι τα τραγούδια του έχουν απήχηση σε όλες τις ηλικιακές ομάδες από ντελιβεράδες μέχρι και πρόσφυγες. Το στοιχείο του ρεαλισμού ίσως να είναι εκείνο, που κάνουν αγαπητά τα τραγούδια του όσο και τον ίδιο. Δεν είναι σίγουρο, αν υπάρχει ένας καλλιτέχνης που να εκφράζει ό,τι συμβαίνει σήμερα τόσο αληθινά και ωμά και αν υπάρχει καλύτερη λέξη να περιγράψει τα κυρίαρχα γεγονότα με το φαινόμενο ΛΕΞ.
Είναι ένα γεγονός που προκαλεί χαρά και συγκίνηση ταυτόχρονα, να βλέπεις χιλιάδες νέους να περιμένουν για μερικούς στίχους με νόημα, όταν η τεχνολογία υπερτερεί. Ίσως, η ελπίδα για την νέα γενιά να φωτίζει όλο και περισσότερο.
